အိုင်ဝေဝေ စကားဝိုင်း
7th August
အိုင်ဝေဝေစကားဝိုင်း (အမလီ အန်ဒရာအို့စ်နှင့် ကယ်ရိုလ် ဘက်ကာ တို့၏ စကားဝိုင်း)
ဝေဝေ့ 🍅
ရှင်ကိုယ့်ကိုယ်ကို အနုပညာရှင်ပါလို့ ပြောလိုက်ရင် လူတွေက ဒုတိယမေးခွန်းတောင် မမေးရဲဘူး။ အနုပညာရှင်လို့ ပြောလာပြီဆိုရင် ထပ်မေးတာက မယဉ်ကျေးဘူးလေ။ ကျနော်က နှစ်ပေါင်းဆယ်နှစ်လောက် လှည့်လည်သွားလာရင်း၊ ပြခန်းတွေ၊ ပြတိုက်တွေကို သွားခဲ့တယ်။ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ရှေ့မှာ မိနစ်ဆယ်မိနစ်လောက်ထိုင်ပြီး ဘာဖြစ်နေလဲ မသိဘဲ ကြည့်နေခဲ့တယ်။ ဘာမှနားမလည်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီမှာ နံရံတွေကလှတယ်၊ အလင်းရောင်ကလည်း အံ့မခန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီအနုပညာလက်ရာတွေကို ဘာလို့ ဒီမှာချိတ်ထားရတာလဲ။ ဘာမှ မသိဘူး။ အသက်နှစ်ဆယ့်လေးနှစ်မှာ ကမ္ဘာကြီးက သိပ်ကိုနက်နဲတယ်လို့ ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ရဲ့ယူဆချက်တွေကို ထိုးဖောက်နားလည်ဖို့က မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ခံစားရတယ်။
ဒီပရောဂျက်အကြောင်းပြောကြရအောင်။ Public Art Fund က ကျနော်ကို ဒီလိုလုပ်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တယ်။ ဒါက နည်းနည်းခက်တယ်လေ။ ဘာလို့ဆို ကျနော်က ဒီနယူးယောက်မြို့ကို ချစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် မြို့ထဲမှာ ရုပ်ထုတစ်ခုလုပ်ချင်စိတ်မရှိဘူး။ နယ်စည်းတွေ၊ နယ်မြေတွေ၊ လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးအကြောင်း ကျနော်စဉ်းစားနေတာတွေရှိတယ်။ အဲဒါနဲ့ လက်ရှိဖြစ်နေတဲ့ပြဿနာတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ အခွင့်အရေးရလာတယ်။ ဗိသုကာနဲ့ပတ်သက်ပြီး တစ်ခုခုလုပ်ဖို့စိတ်ကူးရှိတယ်။ ခြံစည်းရိုးတွေ၊ အဆောက်အဦးရဲ့မျက်နှာစာတွေ၊ သမိုင်းကြောင်းပါတဲ့ အဆင်သင့်လုပ်ထားတဲ့ပစ္စည်းတွေနဲ့ မြို့ထဲမှာ အဆင်ပြေမယ်လို့ ထင်တယ်။ ကျနော့်မိဘတွေရော၊ ဒီမြို့ထဲကလူတွေရော အားလုံးက ဒီမြို့ကို ဒုက္ခသည်တွေအနေနဲ့ ဒါမှမဟုတ် တခြားအကြောင်းတွေနဲ့ ရောက်လာကြတာ။ ဒါကြောင့် ဒီစိတ်ကူးကို ဆွေးနွေးဖို့ မခက်ခဲ့ဘူး။ Public Art Fund ကလည်း ဒီစိတ်ကူးကို သဘောကျတယ်။ အဲဒါနဲ့ စလုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ကျနော်က အလွှာပေါင်းစုံနဲ့လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကစလို့၊ မြေအောက်ရထားပိုစတာတွေ၊ အလင်းရောင်နဲ့လုပ်ထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်တွေအထိပေါ့။
ကယ်ရိုလ် ဘက်ကာ✍️
လေဆာနဲ့ဖြတ်ထားတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်တွေပေါ့။
ဝေဝေ့ 🍅
ဟုတ်တယ်။ လေဆာနဲ့ဖြတ်တာက ကျနော်တို့သုံးတဲ့နည်းပညာပဲ။ ကျနော်တို့က ကဒင်စကီတို့၊ အိုင်းစတိုင်းတို့လို နာမည်ကြီးဒုက္ခသည်တွေရဲ့မျက်နှာတွေ၊ ကဗျာဆရာတွေ၊ ဂီတပညာရှင်တွေရဲ့ပုံတွေကို လုပ်ခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ဒုက္ခသည်စခန်းတွေမှာ ကျနော်ရိုက်ခဲ့တဲ့ပုံတွေလည်း ထည့်ထားတယ်။
အမေးလ်အန်ဒရာ့စ်✍️
အခုမင်းတို့မြင်နေတာက ဝါရှင်တန်စကွဲပန်းခြံမှာရှိတဲ့ ဂိတ်တစ်ခုမှာ ထည့်ထားတဲ့ပုံတစ်ပုံပဲ။ ကာရိုးလ်နဲ့ကျွန်မလည်း အဲဒီမှာ ရောက်ခဲ့တယ်။ အဲဒီဂိတ်ကို အလင်းရောင်ကျရောက်တဲ့အခါ အရမ်းလှတယ်လို့ ပြောနေခဲ့ကြတယ်။ လေဆာနဲ့ဖြတ်ထားတဲ့ပုံတွေကြောင့် ဂိတ်ကို အမျိုးမျိုးဖတ်လို့ရတယ်။
ကယ်ရိုလ် ဘက်ကာ ✍️
ဟုတ်တယ်၊ အဲဒီပုံတွေကို ဖြတ်ပြီး လမ်းလျှောက်လို့ရတယ်။
ဝေဝေ့ 🍅
အရှည်ကြီး မိတ်ဆက်ပေးတာအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် အမြဲတွေးမိတာက “ဒါ တကယ်ပဲ ကျွန်တော်လား” ဆိုတာပါပဲ။ ဒီမှာ ခင်ဗျားတို့နဲ့အတူ ရှိခွင့်ရတာ အရမ်းဝမ်းသာပါတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ ဗိသုကာပညာနဲ့ အနုပညာကို လုပ်ဆောင်နေသူတစ်ယောက်ပါ။ ခင်ဗျားတို့ မြင်တဲ့အတိုင်း၊ ကျွန်တော်ဟာ ဒီလုပ်ငန်းနှစ်ခုလုံးကို ချစ်မြတ်နိုးပါတယ်။ ဒါဟာ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်တွေ ရှိဖို့နဲ့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း လက်တွေ့ကျတဲ့ တွေးခေါ်မှုစွမ်းရည်ရှိဖို့ အကြောင်းပါ။ ပြီးတော့ တစ်ခုခုကို ဖြစ်ပေါ်လာအောင် လုပ်ဆောင်ဖို့၊ ကျနော်တို့ရဲ့ ဘဝထဲကို တစ်ခုခု ထည့်သွင်းဖို့ဆိုတာ အရမ်းအရေးကြီးပါတယ်။“Good Fences Make Good Neighbors” ဆိုတဲ့ စီမံကိန်းဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က Public Art Fund က ကျနော့်ကို စီမံကိန်းတစ်ခု လုပ်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တဲ့အခါ ဖြစ်ပေါ်လာတာပါ။ အစပိုင်းမှာ ကျနော်ဝန်လေးနေခဲ့တယ်။ နယူးယော့ခ်မြို့ဟာ အရမ်းလှပတဲ့ မြို့တစ်မြို့ဖြစ်ပြီး အများသူငှာ အနုပညာလိုအပ်မယ်မထင်ဘူးလို့ တွေးခဲ့မိတယ်။ မကြာခဏ တစ်ခုခုကို မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ “အိုး၊ ဒါ အများကြီးလွန်းနေပြီ၊ ဒီမှာ မရှိသင့်ဘူး” လို့ တွေးမိတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာ ကျနော် ဒီမြို့မှာ စီမံကိန်းတစ်ခုလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်ဟာ ၁၉၈၂ ကနေ ၁၉၉၃ ခုနှစ်အထိ ဒီမှာ ဆယ်နှစ်လောက် နေခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ဒီမှာရှိတဲ့ ကျောင်းသားတွေလိုပဲ ကျနော်ကိုယ်ကို ကျောင်းသားတစ်ယောက်လို့ သတ်မှတ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် တကယ်တော့ ကျွန်တော် တစ်နှစ်လောက်ပဲ တကယ်သင်ယူခဲ့တယ်၊ ဒါမှ တစ်နှစ်ထက်နည်းနေသေးတယ်။
ကယ်ရိုလ် ဘက်ကာ ✍️
ကျွန်မတို့ရဲ့ကျောင်းသားတွေကို အဲဒီလိုမပြောပါနဲ့တော့။
ဝေဝေ့🍅
ဟုတ်တယ်၊ ဘာလို့ဆို ကျနော်က ဗိသုကာပညာရှင်လည်းဖြစ်နေလို့လေ။